کیارستمی ، ساتراپی

پاريس - دكتر رضا بهشتي‌معز:

ياد چند سال پيش افتادم كه با بردن جايزه نخل طلاي طعم گيلاس، يكي از انجمن‌هاي فرهنگي ايراني در پاريس نشستي برگزار كرد. حاضرين دو قسمت شده بودند، يك دسته آنها كه به‌شدت به آقاي كيارستمي مي‌تاختند و دسته ديگر كه او را افتخار ملي مي‌دانستند.
در ميان مخالفين ايشان يكي دو تن از دست‌اندركاران ايراني راديوي فرانسه هم بودند كه با شهامت معتقدند بودند كيارستمي با تمسخر ملت ايران و تحقير فرهنگ و شرايط زيستي آنان در چشم خارجي‌ها به جايزه‌اي دست يافته است و اين بدترين كار ممكن در عالم فرهنگ و هنر است.
در میان موافقان قسمت بدتر استدلال همين بود كه حالا كه او در اوج شهرت است و ايران و ايراني هم امروز مشكل اعتبار بين‌المللي دارد پس چرا ما او را تصرف نكنيم و شهرت او را از خود ندانيم؟!
به اجمال هم يادم مي‌آيد كه همان زمان يكي از مسئولين عالي فرهنگ فرانسه گفته بود كه فيلم‌هاي كيارستمي را بايد در مدارس ما نشان داد تا بچه‌هاي فرانسه وضع آموزش و زندگي بچه‌هاي ايران را ببينند و قدر شرايط خود را بدانند!

حالا همان داستان دوباره تكرار شده است و باز فيلمي از يك ايراني و در برابر فرهنگ و سنت‌هاي همان سرزمين به جايزه كن دست مي‌يابد. اگر رسانه‌ها و دست‌اندركاران داخلي مخالفت كنند كه چه بهتر، اعتبار كار دوصد چندان مي‌شود!
من فيلم خانم مرجان ساتراپي را نديده‌ام ولي بنا به روايت رسانه‌ها همان نقاشي‌هاي ايشان است كه به فيلمي سياه و سفيد بدل شده است.من اما پيش از اين نقاشي‌هاي ايشان و داستان مربوط به آن را در روزنامه ليبراسيون فرانسه مي‌ديدم و بر اين بلاهت از هر دو سو اسف مي‌خوردم...

متن کامل با عنوان پوپولیسم هنری
....................................
تئوری توطئه در باره روابط پشت پرده و زدو بندهای سياسی مسئولان سينمايی ايران با مسئولان فستيوال کن را نيز نبايد از ياد برد. تئوری ای که مدعی است فيلم‌های ايرانی(خصوصا آثار عباس کيارستمی) که در کن تحسين شده فاقد ارزش‌های هنری و سينمايی بوده و آثار بی خاصيتی اند که تنها به دلايل سياسی و به خاطر توسعه منافع سياسی و اقتصادی دولت فرانسه در ايران مطرح شده‌اند.
حال چگونه است که مسئولان سينمايی ايران خود نيز به همان تئوری ای متوسل شده‌اند که روزی عليه آنها به کار رفته است. تئوری ای که در خارج از کشور فيلم‌های برگزيده ايرانی را آثار سفارشی و تبليغاتی رژيم جمهوری اسلامی دانسته و در داخل کشور به عنوان فيلم‌هايی جشنواره پسند که تصوير سياهی از ايران را به غرب نشان می‌دهد و صرفا برای خوشامد غربی‌ها ساخته می‌شود، در نظر گرفته می‌شود.

جشنواره کن و تئوری توطئه سينمای ايران ،‌قسمتی از نوشته پرویز جاهد